Prije 80 godina nesrećnim slučajem ili bolje reći nepažnjom, poginuo je Radovan Ćetkov Šakotić – narodni heroj i tribun sela Orovac, Korjenića, Trebinja i istočne Hercegovine.
Radovan je rođen 15. maja 1906. godine u porodici Ćetka Šakotića (1880-1934) i Gospave Vučurović (1880-1962). Unuk je harambaše Toda Šakotića i bratić sveštenika Lazara Šakotić, koji je službovao u parohijama u Konjicu, Bileći i Nikšiću.
Kao dijete je preživio golgotu dobojskog logora u Prvom svjetskom ratu, gdje su mu umrla dva brata. Pred Drugi svjetski rat je bio poznati kamenorezac i narodni tribun kome su vjerovali, posebno, mladi iz njegovog kraja.
Član lastvanske Sokolske čete bio je od 1934. godine gdje je nastavio ideju sokolstva koju je za vrijeme Austrougarske, 1912. godine, širio njegov otac Ćetko.
Član Komunističke partije Jugoslavije /KPJ/ je postao 1939. godine. Prema pričanju njegovih Orovčana, upozoravao je ljude među kojima se kretao šta je fašizam i šta mogu njegovi seljaci očekivati od toga zla.
Zajedno sa svojim zetom Jovanom M. Ratkovićem, koji je bio rukovodilac izgradnje pruge Trebinje-Nikšić kroz Lastvu, među brojnim radnicima, širio je ideje partije.
Hroničari predratnog vremena ističu Radovanovu odlučnost da odmah poslije Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije, 1941. godine, radi na prikupljanju oružja, koje je ostalo poslije kapitulacije Jugoslovenske vojske.
Teško ga je pogodila sudbina porodice Jova Begenišića koji je sa sinovima Mirkom (1919-1941) i Pekom (1920-1941) te sa bratom Stevom, ubijen od strane ustaša na kućnom pragu u Prijekoj vodi 11. juna 1941. godine.
Dan poslije ovog zločina, 12. juna 1941, sa saradnicima, formirao je partizanski vod koji čuva zbjeg, posebno poslije napada ustaša na zbjeg u Bijeloj Gori 20/21. juna 1941. godine, kada su braća Lazar (1909-1999) i Vidak Grubač (1912-2000) svojom hrabrošću spriječili ustaše u namjeri da pobiju Orovčane, dok je grupa Zupčana istog dana strijeljana u Oranim dolima u Bijeloj Gori.
Njegova četa je prvo samostalno, a zatim u bataljonu „Luka Vukalović“, vodila akcije napada na žandarmerijsku stanicu u Lastvi i na Hidrocentralu u Parežu, 7. novembra 1941. godine.
Radovanova velika zasluga je bila i ta što je marta 1942. godine, poslije formiranja Operativnog štaba za Hercegovinu (4. januara 1942. godine) u Lastvi, između ostalih, spriječio bratoubilački rat prvo u svom selu, a zatim i u Korjenićima.
Na sastanku u školi u Lastvi kategorički je saopštio Petru Drapšinu da u njegovom selu Orovcu nema pete kolone, a kada su tražili da se kao neprijatelji KPJ i ustanka strijeljaju Trifko Begenišić, Nikola O. Grubač, Đuro Begenišić i Gojko T. Šakotić – Radovan je kategorički to odbio, tvrdeći da su to pošteni seljaci koji nisu protivnici Narodno-oslobodilačke borbe /NOB/.
Sljedeći Radovanov primjer slična obrazloženja su imali Spasoje Spaić za Zupce i Luka Sredanović za Vučju. Radovanov potez bio je primjer Milanu O. Grubaču da kao rukovolac četničkih jedinica čuva i sačuva poznate komuniste i to Radovana Šakotića, Olgu V. Šegrt, Ljuba B. Kovačevića i druge.
Ti hrabri i ljudski potezi su kasnije spasili život Milanu O. Grubaču.
U ljeto 1942. godine, u trećoj neprijateljskoj ofanzivi, Radovan se povukao sa grupom svojih boraca u sastav Hercegovačkog odreda na Zelengori, pa zatim u istočnu Bosnu.
U sastavu Desete hercegovačke brigade učestvovao je u borbama u zapadnoj i centralnoj Bosni u drugoj polovini 1942. godine i početkom 1943. u borbma u Kupresu, Vlašiću, oko Jajca, Turbe i Žepča do Bitke na Neretvi.
U ovoj brigadi Radovan je bio na raznim dužnostima – od komandira voda do komandanta bataljona.
U četvrtoj neprijateljskoj ofanzivi kao komadant Trećeg (mostarskog) bataljona učestvovao je u najtežim borbama Desete hercegovačke brigade u Prozoru, Rami i istočnoj Hercegovini i u toku februara i marta 1943. godine u borbi protiv italijanskih i četničkih snaga u pravcu Mostara.
U bici na Porimu iznad Mostara, Radovan je sa svojim borcima na juriš zauzimao italijanske položaje i osvojio je bogat ratni plijen: artiljeriju, veliki broj bacača, automatsko oružje i municiju.
Krajem maja 1943. godine, Radovan je učestvovao u danonoćnim borbama sa nadmoćnijim njemačkim snagama u Pivskom Javorku u petoj neprijateljskoj ofanzivi.
U borbi na Sutjesci, Mostarski bataljon nalazio se u sastavu Treće divizije koja je štitila ranjenike Centralne bolnice, koju je predvodio njegov komšija i saradnik Sava Kovačević iz Nudola, koji je poginuo 13. juna 1943. godine.
Poslije krvavih borbi na Vučevu, Magliću, Dragoš-sedlu, iz obruča preko strme i kamenite Suhe, Volujaka i Trnovačkog jezera u istočnu Hercegovinu probilo se oko 120 boraca ovog bataljona na čelu sa Radovanom Šakotićem.
Borci njegovog bataljona pokazali su besprimjerni heroizam na Sutjesci, u odbrani bolesnih i ranjenih. Više od 80 njegovih boraca zauvijek je ostalo na Sutjesci.
Od marta do maja 1944. godine bio je zamjenik komandanta Sjeverno-hercegovačkog partizanskog odreda. Zatim komandant Drugog bataljona 12. hercegovačke brigade. Vodio je borbe sa četnicima oko Bileće, sa Nijemcima i četnicima u gatačkom i nevesinjskom srezu, a sredinom jula 1944. godine razbio je jednu jaču neprijateljsku jedinicu.
Dana 4. septembra 1944, postavljen je za komandanta 14. hercegovačke (omladinske) brigade 29. divizije. Kao komandant brigade, učestvovao je u borbama za oslobođenje Hercegovine, sarajevskoj operaciji i u borbama za oslobođenje Istre, Slovenačkog primorja i Slovenije.
Opjevan je u narodnoj pjesmi. A poznati su stihovi:
"Čije ono bombe tresu
Karlovačku Dugu Resu,
To su bombe heroja, sivog tića
Radovana Šakotića".
Poginuo je nadomak slobode, 5. maja 1945. godine, djelimično i svojom greškom – od engleske avijacije, jer nije obilježio zarobljeno njemačko vozilo u kojem je bio zajedno sa Nevesinjcem Danilom Ivkovićem.
U posljednje vrijeme spekuliše se da je likvidiran zajedno sa narodnim herojem Ljubom Miljanovićem, ali te tvrdenje nisu dokumentovane, a živih svjedoka više nema.
Divan borac i prekaljeni komunista, kapetan Radovan Šakotić spada među najsvjetlije žrtve koje su pale u bojevima duž jugoslovensko-italijanske granice, oslobađajući napaćenu Istru i Slovenačko primorje.
Hrabran i odlučan, vješt vojni rukovodilac, Radovan spada u red prvoboraca južne Hercegovine, koji je prošao kroz čitavu vatru i iskušenje NOB.
Narodnim herojem Jugoslavije je proglašen 28. jula 1945. godine.
Šta Vi mislite o ovome?