U ovom članku želimo da vam predstavimo priču o ruskim dobrovoljcima u Srpsko-turskom ratu, i o njihovoj velikoj ljubavi i borbi za pravoslavnu vjeru. Ujedno želimo i da nastavimo priču koju smo započeli člankom "DOKAZ BRATSTVA DVA NARODA – Poslušajte srpsko-ruski marš Petra Iljiča Čajkovskog".
U prugoj polovini 19. vijeka na Balkanu dolazi do velikih previranja. U Hercegovini je, poslije ustanka Luke Vukalovića od 1852. do 1862, izbio još jedan i to 1875. godine poznatiji kao "Nevesinjska puška", koji su oružjem i dobrovoljcima podržavale Knjaževina Crna Gora i Kneževina Srbija, što je dovelo do otpočinjanja Srpsko-turskog rata 1876. godine.
Srpski knez Milan Obrenović, inače “ruski zet”, poslao je mitropolita Mihaila u Rusiju da od ruske vlade, koja je obećala da će u eventualnom sukobu sa Turskom podržati Srbiju, traži zajam za oslobodilački rat sa bolje naoružanim i opremljenim neprijateljem.
Na inicijativu N.N. Durnova, u to vrijeme predsjednika Slovenskog komiteta i učesnika u osnivanju srpskog podvorja u Moskvi, uoči samog početka rata, u Srbiji je došao general-lajtnant Generalnog štaba i član Gosudarstvenog sovjeta Mihaila Grigorijeviča Černjajeva - koji će, ispostavilo se, rukovoditi srpskom vojskom i ruskim dobrovoljačkim jedinicama.
Ruski dobrovoljci su u Srbiju stogli brodovima, i iskrcali se u Smederevu.
Na broj dobrovoljaca svakako je uticao Čajkovski izvođenjem Srpsko-ruskog marša, koji je podstakao masovnom prijavljivanju Rusa u dobrovoljačke jedinice.
Černjajev je 15. maja 1876. godine, poslije pregleda srpsko-turske granice, dobio srpsko državljanstvo, generalski čin u srpskoj vojsci i mjesto komandanta Moravske vojske – glavne oružane snage tadašnje Kneževine Srbije.
Uprkos pomoći Rusije kako vojnoj, tako i finansijskoj, Srbija je gubila rat protiv daleko jačeg neprijatelja. Ipak, po mirovnom sporazumu koji je potpisan Srbija je zadržala sve svoje teritorije.
Dolazeći da se bore za bratsku Srbiju, ruski dobrovoljci su sa sobom donijeli šatorsku crkvu Svetog Aleksandra Nevskog, koja je bila od platna i metalne konstrukcije dimenzija 20x8 metara.
Nije slučajno upravo Sveti Aleksandar Nevski, koji se proslavio borbom protiv katoličkih zavojevača, kao i najveći borac za očuvanje pravoslavne vjere, izabran za patrona vojničke crkve koja je trebalo da posluži kao molitveno utočište ruskim dobrovoljcima koji su krenuli u rat.
Ujedno, crkva je, kao svojevrsna duhovna relikvija, imala za cilj da zaštiti pravoslavnu vjeru, pa je bila postavljena na sadašnjem Studentskom trgu ispred zgrade Beogradskog univerziteta.
U toj crkvi, svakog dana su služili arhimandrit Nestor i đakon Nikola Trifunović, a tokom jednog dana u njoj bi se pričešćivalo i po tri hiljade ruskih dobrovoljaca.
Prateći rusku dobrovoljačku vojsku, crkva je postavljena na Deligradskom polju, neposredno uz seosku školu u kojoj je bio glavni vojni stan pod zapovjedništvom generala Černjajeva.
Kada je mir sa Turskom bio zaključen, vojnička šator-crkva Aleksandra Nevskog bila je prenesena sa bojišta u krug Velike kasarne u Beogradu, a zatim u portu Saborne crkve.
Kako se zime 1876–1877., zbog hladnoće, nije moglo služiti u šator-crkvi, stvari – presto, ikone, kandila i dva mala zvona, prenijeta su u veliku salu Velike škole u učionicu broj 55 na prvom spratu Kapetan Mišinog zdanja, tada starog jedva deceniju, da bi se tu redovno održavala bogosluženja.
Danas se na Dorćolu, u Beogradu, nalazi crkva Svetog Aleksandra Nevskog koju je kralj Aleksandar Karađorđević podigao u čast ovog svetitelja, koga je smatrao za svog zaštitnika.
Aleksandar Nevski - Recept za papu
Šta Vi mislite o ovome?