Istoričar Draga Mastilović istakao je da, u obilju žalosnih primjera masovnog uništavanja srpskog naroda u NDH tokom Drugog svjetskog rata, logor Jasenovac predstavlja eklatantan primjer koji može posvjedočiti o razmjerama zločina, brutalnosti i sadizmu ubica, ali i o geonocidnoj namjeri da se cijeli jedan narod na prostoru klero fašističke tvorevine NDH, sasvim istrijebi i brutalno uništi.
Mastilović je naveo da su se Hrvati, pod Hitlerovim pokroviteljstvom i kao njegovi najvjerniji saveznici, svojski trudili da u okviru Drugog svjetskog rata dovrše projekat zapadnih ideologa iz 19. vijeka to jest da Rusiji i pravoslavlju spriječe prodor na topla mora i to tako što će blizu dva miliona pravoslavnih Srba koji su živjeli na prostoru NDH uništiti /jednu trećinu pobiti, jednu trećinu protjerati u Srbiju, a jednu trećinu pokatoličiti/.
U autorskom tekstu za “Rusku gazetu”, Mastilović je ukazao da ono što čovjeka ostavlja bez daha jeste sadizam sa kojom su hrvatske ustaše uništavale sve što je srpsko, od djeteta u kolijevci do starca u postelji.
On je naveo da se u elaboratu Državne komisije za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača FNRJ iz 1945. godine, između ostalog, kaže: “Zasluga je NDH da je istorija dobila nov pojam svireposti i krvološtva. Sva istorijska masovna kriminalna ubijanja samo su bleda slika pred nezapamćenim terorom u Hrvatskoj /NDH/. Dok je Španska inkvizicija za tri veka dala svega 30.000 žrtava, NDH, sa nepunih šest miliona stanovnika, za nekoliko meseci brojala je 500-700.000 žrtava”.
“Ti zločini ostavljali su bez daha čak i njemačke i italijanske oficire, do te mjere da ih opunomoćeni Hitlerov general u NDH Glez fon Horstenau, ocijeni kao 'divljanje neljudskih sadista'. Posebno poglavlje kratkotrajne, ali uopšte po ljudsku civilizaciju žalosne pojave NDH, predstavljaju masovni zločini nad srpskom djecom, koja su ubijana na najsvirepije i ljudskom umu neshvatljive načine. Isto tako, zločini nad ženama, silovanja čak i djevojčica, odsijecanja dojki i razna druga mrcvarenja spadaju u najmračnije stranice ljudske istorije uopšte, a nasljeđe nasljeđe hrvatske države predstavljaju posebno logori za djecu, po čemu su bili jedinstveni u Evropi”, istakao je Mastilović.
Podsjetivši da je najstrašnije ljudsko gubilište na prostoru NDH u Drugom svjetskom ratu i najmasovnije gubilište Srba bio logor Jasenovac, Mastilović je naveo da je to, u stvari, bio sistem logora.
“Jasenovac, Bročice, Krapje, Ciglana, Kožara, Gradina, Jablanac, Uštice, Mlaka i Stara Gradiška dio su jednog te istog koncentracionog logora Jasenovac, koji su ustaše nazivale Ustaška odbrana, Zapovjedništvo sabirnih logora Jasenovac. Iako su ustaše novopridošle zatvorenike dijelile na one koje treba odmah pobiti i one koji su raspoređuju na rad u logoru, na kraju im je svima sudbina bila ista - grozna smrt na jednom od mjesta užasa u logoru: Ciglani, Graniku, Gradini, Picolijevoj peći, Mlaki i tako dalje”, dodao je Mastilović.
On podsjeća da je istoričar Antun Miletić, koji se godinama bavio Jasenovcem, kaže: “Ustaše su svakodnevno ubijale zatvorenike pojedinačno, u manjim ili većim grupama, i masovno. Taj masakr ustaše su vršile na više načina: ubijanjem iz pušaka, automata, mitraljeza i revolvera, klanjem noževima, kamama, bajonetima, sekirama, bradvama i bodežima, zatim drvenim maljevima, gvozdenim šipkama, čekićima, kočevima i korbačima. Umorstva su vršena i vešanjem, spaljivanjem u Pičilijevim pećima, krematorijumu, paljenjem delova dela, gaženjem nogama i davljenjem u vodi.
Teško je i zamisliti šta su podnosili logoraši - ograđeni žicom bez i jedne zgrade, šupe ili nastrešnicee, izloženi najstrašnijoj mećavi i vejavici i temperatuti do minus trideset stepeni, a uz to pregladneli i odeveni i obuveni u dronjke. Ništa nije bilo bolje ni u letnjim mesecima, kada su zatočenici bez vode i pića, danima na najstrašnijoj vrućini, podnosili strahovitu žeđ, sve dok ne popadaju od sunčanice. Uz to milijarde parazita, vaši, buve, ispijale su poslednju snagu tih mučenika i prenosile sigurno pegavac i druge zarazne bolesti”.
Mastilović je naveo da je užasno mučilište bio i logor Stara Gradiška gdje su primjenjivane takve metode zvjerskog mučenja i ubijanja da im se teško može naći primjer u istoriji.
“O tome istoričar Miletić kaže: 'U delu logora zvanom Kula, gde su ustaše masovno klale, bilo je uređeno masovno mučilište. Kula smrti, kako su je sami koljači zvali, bila je zgrada za žene i decu, koje su, uglavnom ubijali glađu. Tu su žene dobijale hranu samo četiri puta mesečno, bez vode. Bilo je dana kad je iz ove zgrade iznošeno po 30 do 40 leševa. Samo septembra i oktobra 1943, umrlo je od gladi 350 žena. U ženskom logoru su iz utroba žena vadili decu i razbijali ih o zidove, dok su stariju hvatali za noge i pred očima majki ih na isti način ubijali. Bilo je to najveće zadovoljstvo koljača. U ćelijama za klanje, ubijanje i mučenje, ustaše su sagradile posebne kanale za odvođenje krvi svojih žrtava”, naveo je Mastilović u tekstu.
On je podsjetio da u blizini logora Stara Gradiška postoji veliko logorsko groblje sa oko 6.000 grobova, gdje su pobijeni, u početku, bili sahranjivani.
“Međutim, kako je broj logoraša stalno rastao, pa ustaše nisu stizale sve da pokolju u logoru, oni su logoraše počeli odvoditi do Save gdje su im oko vrata vezivali cigle i bacali ih u rijeku. Isto to radile su i ustaše u Jasenovcu, s tim što bi oni svojim žrtvama prethodno rasporili trbuh da ih voda ne bi izbacivala na površinu. Veliki broj logoraša iz Stare Gradiške odvođen je iz logora u obližnja gubilišta Jablanac, Bistricu i Mlaku, gdje su ubijani udarcem malja u glavu, nad iskopanom rakom.Najveća zvjerstva u logoru Jasenovac, ustaše su počinile u centralnom logoru zvanom Ciglana, a najmasovnije stratište logora Jasenovac bila je Gradina, na drugoj obali Save u Bosni. Masovna likvidacija logoraša u Gradini započela je početkom 1942. godine kada je poznati ustaški zločinac Staniša Vasilj preko Save u Gradinu prevezao preko 300 Srba i tamo ih pobio. Od tada sve grupne i masovne likvidacije dovedenih logoraša vršene su upravo u Gradini”, istakao je Mastilović.
Između ostalih, dodao je on, tu je život skončala i jedna velika grupa od oko 7.000 Srba dovedenih sa Kozare, nakon ofanzive 1942. godine.
“Najmasovnije likvidacije logoraša izvršene su upravo tokom 1942. godine, a tim monstruoznim zločinima hvalio se Vjekoslav Maks Luburić riječima '... i tako smo vam mi u ovoj godini dana ovdje u Jasenovcu poklali više ljudi, nego što je Osmalijsko carstvo za sve vrijeme vladavine Turaka u Evropi'“, naveo je Mastilović i dodao da nikada neće biti moguće ni približno tačno znati koliko je ljudi i žena pobijeno u jasenovačkom logoru, jer se Luburić već krajem 1942. godine i početkom 1943. godine potrudio da sakrije tragove zločina.
“Naime, Luburić je u decembru 1942. naredio smanjivanje broja logoraša na minimum i uništavanje kompletne kartoteke koja je do tada vođena. Isto to Luburić je još jednom uradio pred likvidaciju logora aprila mjeseca 1945. godine, kada se opet vratio na svoju staru funkciju. Tada je naredio da se pobiju svi preostali logoraši, dokumentacija uništi, a logor i samo mjesto Jasenovac da se spale i do temelja poruše. Takođe, Luburić je naredio da se od logoraša formiraju grupe koje su imale zadatak da iskopavaju leševe već pobijenih i da ih spaljuju na lomačama zajedno sa tek ubijenim”, ističe se u tekstu.
Mastilović je naveo da je konačna likvidacija logoraša započela 20. aprila 1945. godine, kada je posljednja grupa žena i djece likvidirana i bačena u Savu ili spaljena na lomači.
“Shvatajući da im se sprema grozna smrt, od preostalih nešto više od 1.000 logoraša, njih oko 600 je 22. aprila 1945. godine pokušalo proboj iz logora. Goloruki, iznemogli i iscrpljeni nasrnuli su na ustaše, i od njih 600 uspjelo je da se probije i spasi njih oko 80, dok su ostali bili ubijeni. Oko 470 logoraša koji nisu učestvovali u proboju, odmah nakon toga je poubijano u logorskom krugu. Istog dana, nekoliko časova kasnije, 187 logoraša iz Kožare krenulo je u proboj. Većina je uspjela da se probije izvan zidina logora, ali su tu bili opkoljeni i poubijani, tako da je priživjelo samo njih 11”, istakao je Mastilović, navodeći da broj žrtava ustaškog logora Jasenovac nikada neće biti ni približno ustanovljen.
Prema njegovim navodima, Zemaljska komisija Hrvatske za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača, koja je prva vršila ispitivanja u logoru Jasenovac, ustvrdila je da je u periodu postojanja logora od 19. avgusta 1941. do 23. aprila 1945. godine u njemu ubijeno između 500 i 600 hiljada ljudi, žena i djece, najviše Srba, pa onda Jevreja, Roma, a onda antifašista drugih nacionalnosti.
“Zbog pijeteta prema ovim, ali i svim drugim žrtvama nacizma i fašizma, ne smiju se dopustiti pokušaji revizije istorije, izvrtanje istorijskih činjenica, zamjena teza fašistima i antifašistima, a pogotovo relativizovanje zločina nacista i njihovih vjernih saveznika, a posebno pokušaji revizije koji imaju za cilj proglašavanje žrtava nacizma nacistima i fašistima, a nacista, fašista i njihovih vjernih saveznika antifašistima”, zaključio je Mastilović.
Šta Vi mislite o ovome?