U ovom članku želimo da vam predstavimo priču o ruskim dobrovoljcima u Srpsko-turskom ratu, i o njihovoj velikoj ljubavi i borbi za pravoslavnu vjeru. Ujedno želimo i da nastavimo priču koju smo započeli člankom "DOKAZ BRATSTVA DVA NARODA – Poslušajte srpsko-ruski marš Petra Iljiča Čajkovskog".
U prugoj polovini 19. vijeka na Balkanu dolazi do velikih previranja. U Hercegovini je, poslije ustanka Luke Vukalovića od 1852. do 1862, izbio još jedan i to 1875. godine poznatiji kao "Nevesinjska puška", koji su oružjem i dobrovoljcima podržavale Knjaževina Crna Gora i Kneževina Srbija, što je dovelo do otpočinjanja Srpsko-turskog rata 1876. godine.
Srpski knez Milan Obrenović, inače “ruski zet”, poslao je mitropolita Mihaila u Rusiju da od ruske vlade, koja je obećala da će u eventualnom sukobu sa Turskom podržati Srbiju, traži zajam za oslobodilački rat sa bolje naoružanim i opremljenim neprijateljem.
General-lajtnant Mihail G. Černjajev, komandant Moravske vojske – srpskih regularnih i ruskih dobrovoljačkih jedinica u Srpsko-turskom ratu 1876. godine.Na inicijativu N.N. Durnova, u to vrijeme predsjednika Slovenskog komiteta i učesnika u osnivanju srpskog podvorja u Moskvi, uoči samog početka rata, u Srbiji je došao general-lajtnant Generalnog štaba i član Gosudarstvenog sovjeta Mihaila Grigorijeviča Černjajeva - koji će, ispostavilo se, rukovoditi srpskom vojskom i ruskim dobrovoljačkim jedinicama.
Ruski dobrovoljci su u Srbiju stogli brodovima, i iskrcali se u Smederevu.
Na broj dobrovoljaca svakako je uticao Čajkovski izvođenjem Srpsko-ruskog marša, koji je podstakao masovnom prijavljivanju Rusa u dobrovoljačke jedinice.
Ruski dobrovoljci u Srbiji 1876-1877. godine.Černjajev je 15. maja 1876. godine, poslije pregleda srpsko-turske granice, dobio srpsko državljanstvo, generalski čin u srpskoj vojsci i mjesto komandanta Moravske vojske – glavne oružane snage tadašnje Kneževine Srbije.
Uprkos pomoći Rusije kako vojnoj, tako i finansijskoj, Srbija je gubila rat protiv daleko jačeg neprijatelja. Ipak, po mirovnom sporazumu koji je potpisan Srbija je zadržala sve svoje teritorije.
Dolazak ruskih dobrovoljaca u Smederevo 1876. godine.Dolazeći da se bore za bratsku Srbiju, ruski dobrovoljci su sa sobom donijeli šatorsku crkvu Svetog Aleksandra Nevskog, koja je bila od platna i metalne konstrukcije dimenzija 20x8 metara.
Nije slučajno upravo Sveti Aleksandar Nevski, koji se proslavio borbom protiv katoličkih zavojevača, kao i najveći borac za očuvanje pravoslavne vjere, izabran za patrona vojničke crkve koja je trebalo da posluži kao molitveno utočište ruskim dobrovoljcima koji su krenuli u rat.
Šator crkva Sv. Aleksandra Nevskog koju su 1876. godine u Srbiju donijele ruske dobrovoljačke jedinice.Ujedno, crkva je, kao svojevrsna duhovna relikvija, imala za cilj da zaštiti pravoslavnu vjeru, pa je bila postavljena na sadašnjem Studentskom trgu ispred zgrade Beogradskog univerziteta.
U toj crkvi, svakog dana su služili arhimandrit Nestor i đakon Nikola Trifunović, a tokom jednog dana u njoj bi se pričešćivalo i po tri hiljade ruskih dobrovoljaca.
Prateći rusku dobrovoljačku vojsku, crkva je postavljena na Deligradskom polju, neposredno uz seosku školu u kojoj je bio glavni vojni stan pod zapovjedništvom generala Černjajeva.
Kada je mir sa Turskom bio zaključen, vojnička šator-crkva Aleksandra Nevskog bila je prenesena sa bojišta u krug Velike kasarne u Beogradu, a zatim u portu Saborne crkve.
Kako se zime 1876–1877., zbog hladnoće, nije moglo služiti u šator-crkvi, stvari – presto, ikone, kandila i dva mala zvona, prenijeta su u veliku salu Velike škole u učionicu broj 55 na prvom spratu Kapetan Mišinog zdanja, tada starog jedva deceniju, da bi se tu redovno održavala bogosluženja.
Kapela Svetog Aleksandra Nevskog u Kapetan Mišinom zdanju u Beogradu 1877. godine.Danas se na Dorćolu, u Beogradu, nalazi crkva Svetog Aleksandra Nevskog koju je kralj Aleksandar Karađorđević podigao u čast ovog svetitelja, koga je smatrao za svog zaštitnika.
Aleksandar Nevski - Recept za papu
Šta Vi mislite o ovome?